How manipulators control their victims

moeder was erg paranoide.

is een van de ergste dingen die ik ken, het ergste gevoel dat er is.

mensen met narc kenmerken erg veel schaamte voelen van binnen en erge onzekerheid waardoor ze eigenlijk zo bang zijn dat hun werkelijke gedrag naar buiten komt, dat ze al het mogelijke inzetten. inclusief een ander vernederen en naar beneden halen.

een herinnering uit 2004 toen m’n ouders midden in scheiding lagen en ik daar erg alleen ( nee, totaal alleen ) in stond..
en eens bij oma-opa op bezoek ging.

een > 5 jaar oudere neef kwam ook net langs en ik wist dat hij ook ooit een scheiding had gehad.
Ik stelde hem voorzichtig wat vragen.. zoals hoe gaat het met jou, interesse in andere dingen.

hij keek me heel gek, bevreemd aan. als op een manier van; wie is dit en waarom praat dit tegen mij.

toen ik na een aantal minuten oma er op aan sprak zei zij tegen mij, terwijl hij erbij zat :

‘ die hoeft ook niet met jou te praten want die kent jou niet echt ‘

’09

echt heel eng. Mishandeling en complete paranoia.

dat ik niet weg wilde,
na alles wat ik georganiseerd had..
dat was nooit het geval.
Ik werd bang van haar paranoia.

ik heb wel meer meegemaakt met deze mensen maar ik begin met een verhaal..

toen ik 4 was

nadat vader 2 jaar niet bij ons verbleef (woonde) nam mijn moeder ( met voor mij onduidelijke redenen ) toen ik 4 was hem weer als man en als vader aan.
helder besproken of voorbereid met mij werd het niet,
Van rond die tijd heb ik aan aantal heel helder en gedetailleerde herinneringen, die wilde ik hier delen.

mag ik nog wel blijven? of wil hij mij weg hebben.

in 1998, ik was 15, toen op een avond.
ik heb daar de rest van het jaar en ook de zomer mee rond gelopen en ook mee op vakantie geweest, wat je heel duidelijk kan zien in alle fotos van toen.
zoals blijkt uit de geschiedenis die opgeslagen is bij de tandarts, heb ik later pas, in 1999, 7+ behandelingen voor de betreffende tand gehad.

Wat heel moeilijk en zwaar is geweest, is de ontkenning van p in de trant dat hij geen zin had om hiermee geconfronteerd te worden, en iedere keer als ik naar de tandarts was geweest, of (een enkele keer) op andere manier hier aan dacht, boos (heel geirriteerd is een understatement.. :() werd als ofwel mijn moeder of ik daar een woord over zei. mijn (daarin) voorzichtige moeder hield daar op een gegeven moment ook mee op (en gaf ik denk, toen een keer aan, dat dat was op zijn verzoek, om toe te geven aan zijn wens om het te blokkeren en niet als bestaand te hoeven erkennen )
het creert schaamte. in eerste instantie omdat meisjes op school ns vroegen; waarom zit jou tand zo los dat hij er steeds uitvalt (ik had toen nog een stifttand) en (uit schaamte, loyaliteit) wist ik niet wat te zeggen..

de lastercampagne.
voordat ik ooit boos wordt,
dan moet er wel een hoop geschiedenis achter zitten.